Ήταν αρχές Μαρτίου του 2019 όταν με τις κορασίδες της Ένωσης Ιλίου πανηγυρίζαμε για πρώτη φορά την άνοδο στη Β' κατηγορία κορασίδων ΕΣΚΑ. Μεγάλη χαρά, πολλά χαμόγελα και μία μικρή γιορτή ανόδου όπου παρουσιάσαμε ένα ένα τα κορίτσια και χορέψαμε τον Ζορμπά! Εκεί μέσα στους πανηγυρισμούς εγώ και η assistant coach Χούμου Μαρία-που είχε τα κορίτσια τρία ολόκληρα χρόνια – επεξεργαζόμασταν μία και μόνη ερώτηση «και τώρα τι;»…

Και τώρα τι; Πώς πάμε στη Β' κατηγορία; Η ερώτηση είχε να κάνει με το ότι από την ομάδα που ανέβηκε κατηγορία, απέμεναν μόνο δύο έμπειρα κορίτσια του 2004 (ο πυρήνας της ομάδας, τα έξι κορίτσια του 2003 γίνονταν νεανίδες).
Υπήρχαν άλλες τέσσερις αθλήτριες του 2005 και 2006 με καλή μπασκετική παιδεία, αλλά μηδαμινή αγωνιστική εμπειρία. Μιλήσαμε στα δύο έμπειρα κορίτσια –αρχηγούς πλέον των κορασίδων-  προσπαθώντας να τα προετοιμάσουμε για μία επώδυνη αγωνιστική περίοδο και για τον σχεδόν σίγουρο -όπως φανταζόμασταν- υποβιβασμό!

Στελεχώσαμε την ομάδα και με άλλα πέντε ταλαντούχα κορίτσια από το τμήμα μίνι, γεννημένα το 2007, τρία χρόνια μικρότερα από την ηλικία των κορασίδων- και ξεκινήσαμε το σχεδιασμό για το πώς να υποβιβαστούμε με αξιοπρεπές πρόσωπο και κυρίως το πώς να κρατήσουμε «ζωντανά» τα δύο έμπειρα κορίτσια (που αγωνίζονταν και στις Νεανίδες) αλλά και προστατευμένα από την πίκρα των διαφαινόμενων ηττών τα πέντε μικρότερα !

Στη δύσκολη αυτή στιγμή μας ήρθαν με ελεύθερη μεταγραφή ένα point guard και μία center από γειτονικούς μας συλλόγους. Αναθαρρήσαμε ελαφρά και ξεκινήσαμε το ταξίδι στη Β' κατηγορία. Δεχτήκαμε μερικές βαριές ήττες, σοκαριστήκαμε, κλάψαμε, αλλά συνεχίσαμε με αποφασιστικότητα! Στον Β γύρο αρχίσαμε να πατάμε γερά και να ανεβαίνουμε θέσεις!

Και κάπου εκεί –στις αρχές Μαρτίου 2020- οι κορασίδες μας πραγματοποίησαν ένα απίστευτο επίτευγμα! Μία αγωνιστική πριν το τέλος βρισκόμασταν στην 3η θέση που οδηγούσε στην άνοδο στην Α' κατηγορία! Το lockdown λόγω κορωναϊού μας στέρησε τη χαρά να αγωνιστούμε στον τελευταίο αγώνα, αλλά η απόφαση σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο να επικυρωθούν οι βαθμολογίες και να ανέβουν οι ομάδες που βρίσκονταν σε θέσεις ανόδου, είχε σαν αποτέλεσμα να ανεβούμε πάλι κατηγορία back to back! Ανεβήκαμε στην Α' κατηγορία κορασίδων ΕΣΚΑ! Για έναν νέο σύλλογο – με μόλις οχτώ χρόνια ιστορία στο γυναικείο μπάσκετ-αυτό το γεγονός είναι από μόνο του εξαιρετικό!

Εγώ εμβρόντητος άρχισα να αναζητώ την/τις αιτία/ες για να διακριβώσω το ΠΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΟ! Πώς μία νέα και άπειρη ομάδα μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο; Πώς έγινε; Δεν είμαι σίγουρος αν όσα διαβάσετε ακολούθως είναι σωστά! Δεν είμαι πεπεισμένος ότι βρήκα τι ήταν αυτό που οδήγησε μία ομάδα από τον σχεδόν σίγουρο υποβιβασμό, στη δεύτερη συνεχόμενη άνοδο! Ξέρω πολύ καλά ότι όταν ΖΕΙΣ κάτι από μέσα και έντονα, όπως εγώ και η assistant με τα κορίτσια μας, είσαι υποκειμενικός! Παραθέτω απλά λοιπόν τις σκέψεις και εικασίες μου.

ΟΧΙ δεν ανεβήκαμε γιατί έχουμε τις σούπερ ταλαντούχες αθλήτριες. Αγωνιστήκαμε φέτος απέναντι σε άλλα κορίτσια με πολύ πλουσιότερο ταλέντο! 

ΟΧΙ δεν προπονηθήκαμε σκληρότερα από άλλες ομάδες. Γνωρίζω ομάδες που έκαναν κι αυτές προπόνηση σε ΑΝΟΙΧΤΟ γήπεδο και με απίστευτο ΚΡΥΟ!

ΟΧΙ δεν έχουμε το καλύτερο προπονητικό πρόγραμμα. Αντιμετωπίσαμε ομάδες που έπαιζαν υπέροχα και με καταπληκτική καθοδήγηση από τους/τις coaches τους!

ΟΧΙ δεν θεωρώ ότι η τρομακτική πίεση και ενέργεια που είχαμε, μας ανέβασε κατηγορία.

Είδα ομάδες με το ίδιο πάθος και θέληση, ομάδες που «πέθαιναν» μέσα στο γήπεδο!

ΤΟΤΕ ΤΙ  ΤΙ ΜΑΣ ΩΘΗΣΕ;

Στην Ένωση Ιλίου ακολουθούμε -από την ακαδημία- μία προσέγγιση του αθλητισμού με έντονες φιλοσοφικές κατευθύνσεις! Αρωγός μας κυρίως ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ, αλλά και ο Καζαντζάκης, ο Κοέλιο καθώς και άλλοι στοχαστές με τις διδαχές τους. Αναλώνουμε μεγάλο χρόνο από την προπόνηση για να μιλήσουμε στα κορίτσια μας ( ξεκινώντας από τα 6χρονα και 7χρονα της ακαδημίας) για ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ, ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ (λυπάμαι που λόγω κορωναϊού αυτή η ανεκτίμητη αρχαιοελληνική φράση έγινε αντικείμενο αντιπαραθέσεων και ίσως χλευασμού…) και για ένα σωρό άλλες λέξεις-αξίες που όχι μόνο εκλείπουν από τη σύγχρονη μεταλλαγμένη ελληνική κοινωνία αλλά αντιμετωπίζονται σαν παρωχημένες και ανεφάρμοστες…

Δημιουργούμε ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο το οποίο «αναγκάζει» το κάθε κορίτσι να ζει και να αναπνέει για ΤΗ ΣΥΜΠΑΙΧΤΡΙΑ ΤΟΥ! Να σπρώχνει και να επεκτείνει διαρκώς τα όριά του!

Να μπαίνει στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και να έχει στο νου και κυρίως στην ψυχή του ότι δεν ήρθε για να «παίξει», ήρθε για να κουραστεί, να ιδρώσει, να σκληραγωγηθεί και πάνω απ’ όλα ήρθε για να ΒΟΗΘΗΣΕΙ, να ΣΤΗΡΙΞΕΙ και να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ τη συμπαίχτρια του! Η ΧΑΡΑ, η ΕΥΦΟΡΙΑ και η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ που θέλουμε να νιώσει το κάθε κορίτσι μας, περνάει μέσα από αυτή τη διαδικασία! Μία διαδικασία που στοχεύει στην εξέλιξη και βελτίωση κυρίως του χαρακτήρα κι έπειτα του σώματος και του νου του! Μία διαδικασία που αποστρέφει το κάθε κορίτσι από τον ατομικισμό και τον εγωκεντρισμό και το οδηγεί σε ένα μονοπάτι κοινωνικής και αθλητικής προσφοράς!

Ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτή είναι η αιτία των δύο συνεχόμενων ανόδων και του γεγονότος ότι μέσα σε μόλις οχτώ χρόνια στην Ένωση Ιλίου έχουμε τέσσερα τμήματα κοριτσιών με συνολικό αριθμό αθλητριών 74, ενώ το μίνι μας τερμάτισε δεύτερο στο τουρνουά της ΕΣΚΑ με 12 νίκες και 2 ήττες και ότι το τζούνιορ παρουσιάζεται να ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι.

Σίγουρα δεν ξέρω! ΞΕΡΩ όμως ότι τα κορίτσια μου, η assistant κι εγώ, χρωστάμε πολλά από τη ζωή μας στον ΣΩΚΡΑΤΗ, στον ΝΙΚΟ...